Update 12 - MADAGASKAR

Maandag 3 december

Vandaag begon met goed nieuws. Anna en ik stonden om half acht te wachten op Honorine die het lokaal van de kleuterklas zou openen. Ze komt niet veel later aan lopen met een vrouw lopend aan haar zijde. Goed nieuws, zij schijnt ook een tante van de vier kinderen te zijn. Ze is vanmorgen naar haar zeggen de kinderen komen opzoeken. Ook zij zou graag permanent voor de kinderen willen gaan zorgen. Ze komt ergens anders vandaan en wil haar werk opzeggen om geheel voor deze vier kinderen te kunnen zorgen. De kinderen zouden dan ook in het huis wat we hier vlakbij voor ze gehuurd hebben kunnen blijven wonen. Ze vraagt echter wel om wat meer bijdrage voor huur, eten en benodigdheden voor de kinderen, dit omdat ze nu totaal geen inkomen meer heeft. Totaal onverwachts en zo snel voor hier. We gaan vanmiddag met haar om de tafel om alles te regelen. Tot die tijd zal zij bij de kinderen zijn. Ze leek nog vrij jong, maar best aardig, misschien een beetje afwezige blik.. Dit zal echter pas vanmiddag worden verklaard.. Met de kleuters hebben we vandaag, na uitdelen van hun ontbijtje, slingers gemaakt. Met gekleurde stroken papier hebben we rondjes in elkaar geplakt en de papieren slingers in elkaar gezet. Terwijl de kinderen buiten spelen heb ik de slingers opgehangen. Het klaslokaal fleurt er direct van op. Ook de vrouw met twee kinderen die we geld hebben gegeven voor het maken van raffiawerken is weer langsgekomen. Ditmaal heeft ze twee tasjes gemaakt en een kleedje. Het is al iets mooier afgewerkt dan de vorige keer. Voor 3500 Ariary kopen wij van haar de twee tasjes en het kleedje. De tasjes kunnen de kinderen in het weeshuis wel gebruiken. Na de afwas kwam Jamie langs het weeshuis. Hij heeft gezellig meegegeten en heeft nog wat voor de kinderen meegenomen. Hij zal zaterdag of zondag vertrekken voor nog wat daagjes vakantie en zal voor kerst terug in Engeland zijn. Verder heeft Honorine nogmaals wat te vertellen. De vrouw die zich vanmorgen voorstelde als tante van de vier kinderen schijnt namelijk helemaal niet de tante van de vier kinderen te zijn! Ze is een vrouw die hier vlakbij in de buurt woont. Eén van de vrouwen wonende rond het weeshuis heeft haar herkend. Het schijnt een vriendin te zijn van de vader. Na navraag aan kinderen blijkt zij vannacht bij de vader van hun te hebben geslapen. De twee hebben beiden gelogen. Ook zij schijnt veelal veel te drinken. Vandaar dat ze vanmorgen ook niet helemaal heldertjes reageerde, denk ik. De , ditmaal echte, tante en grootmoeder van de kinderen kwamen ook langs en kregen het verhaal te horen. Morgenmiddag zullen wij samen met de vader, aan wie Honorine vanavond gaat vertellen dat hij morgen niet werken zal, de tante en grootmoeder gaan bezoeken. Er moeten nu snel duidelijke afspraken worden gemaakt. Als de vader zelfs gaat liegen om de situatie.. Rond een uur of twee ben ik met Jamie mee naar beneden gelopen. Hij zou zo een groepje mensen Engelse les gaan geven en ik ben de boodschappen voor Honorine en Anna gaan doen. Om half 5 was ik weer terug. Het is nu echt lekker weer. Vanmorgen was het maar koud en deed alles herfstachtig aan. Ik was blij in ieder geval nog een spijkerjasje te hebben meegenomen, dit was ook wel nodig. Na een uur of twaalf zijn de grauwe wolken echter verdwenen en de zon is gaan schijnen. Het is meteen een stuk warmer en de frisse wind doet denken aan de zomers in Nederland. Ik vind het echt lekker zo buiten te lopen. Ik loop eigenlijk elke dag wel een keer naar het dorp. Je bent sowieso al een uur kwijt aan heen en terug lopen. Voor wat boodschappen op de markt ben je zo twee uur onderweg. Echter geheel geen straf hoor! Vandaag lekker weer, mooie omgeving waar je ook af en toe weer even bij moet stilstaan en onderweg de gezellige kraampjes langs de weg en de aardige mensen. Ik ben inmiddels al zo vaak met Honorine, Anna of alleen door het dorp gelopen dat inmiddels velen mij wel herkennen en bij elk kraampje hou ik wel een praatje. Verder begroet ik ook gewoon iedereen vrolijk met “Salamah” en krijg je ook altijd wel een leuke reactie terug. Ja, vind het echt wel heel lekker zo wat lopen. Doe hier verder dan ook niks aan sport dus die dagelijkse beweging is wel nodig ;) Na terugkomst nog geholpen met de voorbereidingen voor het eten en niet veel later konden we ook gaan eten. Anna en ik zitten altijd aan een apart tafeltje. Klinkt misschien een beetje raar, maar dit is gewoon omdat er aan de twee lange tafels met kinderen niet nog meer plek is. Soms komt Honorine bij ons aan tafel zitten, maar het avondeten is nooit zo strikt en we beginnen wel allemaal gezamenlijk, maar wie klaar is kan zijn bord in de keuken afgeven en gaat tandenpoetsen en zich voorbereiden voor de nacht. Aan de ene tafel zitten de jongere kinderen en aan de andere de oudere. Ondanks dat we aan een aparte tafel zitten doen we mee met de gesprekken, in hoeverre we die volgen kunnen dan. Veelal wordt er in Malagasy gesproken, daar worden we dan niet veel wijzer van. En na navraag waar de jongens nou zo over zaten de giechelen bleken ze het over ons te hebben. Soms is het misschien ook maar beter als je niet weet wat ze allemaal bespreken in het Malagasy :) Maar zo weten zij dan ook niet waar wij het allemaal in het Nederlands over hebben! :)

Dinsdag 4 december

’s Ochtends beginnend in het kleuterschooltje. ’s Middags na de lunch ben ik met Honorine, Monsieur Pousse-pousse, met taxi naar de grootmoeder en tante van de vier kinderen gereden. Van te voren hebben we wat lekkers gekocht om de gemoederen wat te sussen. Na een lange heenreis en ondanks betalen van de taxi toch stukken te hebben moeten lopen ;) en lang wachten voor tante bij het huis van de grootmoeder, is uiteindelijk het volgende afgesproken: de vader van de kinderen zal tot aan kerst voor de kinderen zorgen. Hij zal geld verdienen met het trekken  van de Pousse-pousse-karretjes, maar zal verder ook meer voor de kinderen moeten zorgen. Het wassen van de kleren, het schoonhouden van het huis. Na de kerst zullen de kinderen om en om bij de grootmoeder en tante gaan wonen. Zij zullen met financiële steun van de stichting de vier kinderen verzorgen. Op zich prima zo. Nu kunnen zowel de kinderen als grootmoeder en tante voorbereidingen treffen voor het verhuizen. Om vier uur zijn we pas terug in het dorp. Ik ben nog gestopt bij een markt om met Honorine de courgettes voor vanavond, de haricot sec voor morgen en tien kilo aan lychees voor komende twee dagen ontbijt kleuterklas, te kopen. Honorine is daarna verder met taxi voor andere boodschappen gegaan en is daarna terug met taxi en monsieur pousse-pousse naar huis gereden. Ik ben door de straat gelopen voor wat lekkers voor in de schoen van Anna voor morgenochtend (morgen namelijk 5 december :) en heb ik een zak vol gesuikerde nootjes voor Remi gekocht. Ik ben snel doorgelopen om rond kwart over vier Anna tegemoet te lopen. Ze heeft Franse les. Allereerst wilden we haar lerares spreken. Afgelopen donderdag heeft zij ons namelijk drie maal gebeld. Eerste maal ’s ochtends vlak nadat Anna was flauwgevallen in de kleuterklas. Anna had opgenomen, maar begreep er niet veel van. Later nogmaals. ’s Middags belde ze nogmaals en scheen ze mij te willen spreken om het uitteleggen. Het gehele gesprek klonk mij wat vaag in de oren. Ze zou ons een sms sturen en we mochten hierover tegen niemand spreken. Niet tegen Honorine, niet tegen Adrien. Ik begreep er niet veel van, maar we zouden het smsje afwachten. Niet veel later hebben wij toen tweemaal een sms ontvangen. In het berichtje vroeg ze ons naar een bedrag van vijftig euro wat ze zou willen lenen van ons. Ze liet weten ziek te zijn geweest en ze moest de doktersrekening betalen en haar salaris was nog niet binnen, ze schaamde zich en wilde daarom dat we het tegen niemand zouden zeggen. We hebben het gesprek gehad met de Franse lerares. Ze reageerde er wat mij betrefd ook niet helemaal eerlijk op. Ze had de smsjes naar de verkeerde persoon gestuurd. De smsjes waren niet voor Anna en mij bedoelt, maar door raarwerkende telefoon zijn ze toch per ongeluk bij ons beland. Dat ze daarvoor nog driemaal ons gebeld heeft kon ze echt niet meer herrineren. Ze voelden zich zo beschaamd, liet ze weten. We hebben haar gezegd het ook tegen Adrien te vertellen dat het allemaal een misverstand was. Toen ze te horen kreeg dat Adrien het al wist raakte ze nog meer in de stress. Anna had alles net ook tegen Adrien gezegd. Een beetje vervelend dus, maar Anna heeft wel haar les vervolgd. Ik ben Jamie nogmaals tegengekomen en ben meegelopen door de stad voor nog wat boodschapjes, daarna wederom gedag gezegd. Na de boodschappen ben ik terug gegaan naar Alliance en hebben Anna en ik opnieuw met Adrien gesproken. Hij was erg verontwaardigt en boos dat zij dit aan ons had durven vragen. Hij zou het er met haar nog even over hebben. Wij zijn teruggelopen naar het weeshuis, voor het donker zal beginnen te worden. Na terugkomst in het weeshuis heb ik Honorine ook het verhaal verteld. Ze reageerde ook erg verontwaardigd. Het is ook wel erg slordig van de Française zich zo te gedragen! Daarna heb ik de spullen gepakt voor vertrek naar Ansirabe en hebben we gegeten. Na het eten komt Adrien nogmaals langs. Hij heeft gesproken met de lerares. Zij heeft hem echter een heel ander verhaal verteld dan dat zij ons verteld heeft. Natuurlijk ook niet echt slim! Volgens hem wilde ze ons vragen om hulp om aan een nieuwe man te komen. Ze is net gescheiden.. Raar verhaal natuurlijk! Adrien zal een nieuwe lerares voor Anna zoeken voor de komende lessen. Denk echter ook dat deze lerares niet veel langer zal werken als lerares voor het Alliance Française. Ik heb daarna de spullen aan Honorine gegeven voor de komende dagen: koekjes voor de kleuterklas voor vrijdag en het geld voor de boodschappen voor de gevangenis. Daarna tas ingepakt en na het nemen van een paracetamol, naar bed.

Woensdag 5 december

Om kwart over vijf ging de wekker. Opstaan en de laatste spulletjes in de tas en na een snel ontbijtje werden we opgehaald door een taxibrousse. Na gedag te hebben gezegd tegen iedereen, zijn we ingestapt met de bagage. Het duurt altijd even eer de taxibrousse echt richting einddoel vertrekt. We zijn eerst andere passagiers gaan ophalen. Voor het busje eenmaal vol was, waren we ruim een uur verder. Maar dan eindelijk onderweg, ging de rit vrij snel. Rond een uur of tien komen we aan in Ansirabe. We worden opgehaald door Remi, Maiya en Tafita, een jongentje wonend op het terrein bij Remi. Snel een paar boodschapjes gedaan en beltegoed gekocht en  daarna doorgereden naar hun huis. Wederom een oase van rust. Het is lekker weer, het zonnetje schijnt en er waait een lichte wind. Na een kopje thee met pepernoten (!) gaan Anna en Remi langs bij de dokter. Ze is sinds gistermiddag ook misselijk dus maar even vragen of ze nu iets voor haar kunnen doen en of ze morgen bij de kliniek terecht kan voor algehele test. Ik ben bij Maiya en de omwonende kinderen gebleven. Ze zijn allen weer geschminkt voordat Remi en Anna terugkomen voor de lunch. Morgenochtend zal er een algehele test worden gedaan bij Anna, bloedafname en dergelijke. Morgenmiddag zal uit het resultaat moeten blijken of er iets te vinden valt wat haar niet lekker zijn verklaren kan. Al snel na de lunch betrekt de lucht. Het gaat donderen en de regen valt niet veel later met bakken uit de lucht. We praten gezellig wat en slaan aan het vouwen met Maiya. Rond een uur of half vijf, vertrekt Remi echter snel met een van de werksters naar het ziekenhuis. Ze is in shok geraakt tijdens het onweer, wat echter wel vaker schijnt te gebeuren, maar waar ze nu inblijft. Maiya vertrekt met een andere familie die hier ook die middag was. Ik blijf met Bakoli en Tafita aan de tafel zitten knutselen. Niet veel later ruimen we het op, hun ouders zijn thuis. Remi belt op dat ze in het ziekenhuis is en er nu een dokter naar de vrouw aan het kijken is. De man van de vrouw en een andere man werkend bij Remi zijn met haar mee. Voor ons zal er wat te eten worden klaargemaakt en Remi zal mij op de hoogte houden via de telefoon. Anna is halverwege die middag op bed gaan liggen. Remi en Maiya komen beide voor het eten weer terug. De werkster zal vannacht in het ziekenhuis verblijven waar ze onder toezicht wordt gehouden, maar het is niks ernstig. Gelukkig maar!

Donderdag 6 september

Even een halfuurtje langer kunnen blijven liggen. Daarna een ontbijtje voor mij samen met Remi en Maiya, Anna moet dit helaas nog even uitstellen tot na de afname van haar bloed. We rijden met z’n allen rond een uur of acht richting de kliniek voor afgifte van bloed en urine van Anna. Daarna brengen we Maiya naar school en rijden wij door voor wat boodschappen. Langs de bakker voor heerlijk ruikend vers brood, over de markt voor heerlijk fruit en groenten en langs de supermarkt voor wat luxere artikelen. Onder andere wat benodigdheden voor de pepernoten en speculaas die wij morgenmiddag met Maiya willen gaan maken. Om echt in de Sinterklaasstemming te komen! In de middag lunchen Remi, Anna en ik gezellig buiten. De zon is na de regen van gister weer doorgekomen en met een lekker briesje is het heerlijk zomers weer. Bij jullie in Nederland valt er inmiddels sneeuw he?! ;) Eigenlijk verder een vrij rustige middag. Om half vijf zijn we Maiya gaan ophalen. Eén van de andere meisjes werkend bij Remi reed met ons mee. Zij zou vanavond bij het meisje dat gister in shock geraakt is, in het ziekenhuis blijven slapen. Na Maiya te hebben opgehaald zijn we eerst langs de kliniek gereden voor uitslag van Anna haar bloed- en urinetest. Maiya en ik zijn wat lekkers gaan halen voor ieder, bij wat kleine winkeltjes aan de andere kant van de straat, bij de kliniek. We hebben even moeten wachten voor Anna en Remi weer naar buiten kwamen. Anna heeft een gehele voorraad aan medicijnen meegekregen. Ze heeft pillen mee tegen de parasieten die ze bij haar hebben gevonden en medicijnen tegen de nog steeds slepende bronchitis die ze eerder in ons verblijf hier heeft opgelopen. Voor, tussen en na de maaltijd zal ze van alles moeten slikken en drinken. Maar hopelijk is ze er dan ook snel eens echt vanaf. Verder krijgt ze echter wel ook het advies mee veel extra’s te eten. De rijst die we hier doorgaans krijgen is voor ons gewoon niet genoeg, in ieder geval is ons lichaam zodanig ook aan andere vitaminen en benodigde stoffen gewend dat wij die hier nu extra zullen moeten gaan eten. Nu we hier inmiddels al een tijdje zijn, begin je te merken aan je lichaam dat het ook weer naar de, voor ons gewone, eetgewoonten terug wil. Hier zijn de mensen gewent aan drie keer per dag rijst, maar wij kunnen daar op den duur gewoon niet voldoende uithalen op optimaal te kunnen blijven functioneren. Gelukkig weten we nu waar ze last van heeft en zullen de medicijnen daar hoogstwaarschijnlijk snel wat aan doen. We rijden daarna door naar het ziekenhuis waar één van de werksters op een kamer ligt. We zetten de andere werkster af en rijden zelf door terug naar huis. Thuisgekomen met z’n allen aan de kook. Vanavond sla, couscous met groenten, rozijnen en kip en een yoghurtje toe. Na het eten nog even skypen en na de dansvoorstelling van Maiya te hebben bewonderd naar onze kamer en niet veel later naar bed.

Vrijdag 7 december

Een nacht van nauwelijks slapen. Naast verstopte neus van verkoudheid ook doorgaans wakker van een ontzettende pijn in mijn keel. Eigenlijk hetzelfde als afgelopen week met de oorpijn. Ik heb midden in de nacht wederom wat aan paracetamol moeten slikken, maar echt lekker slapen lukte niet. ’s Ochtends hadden we eigenlijk de mogelijkheid te blijven liggen, maar ik lag de hele nacht toch al niet lekker, dus stond ik rond kwart over zes maar onder de douche. Anna is een uur later ook omgekleed en we trekken naar het restaurant voor een snel ontbijtje. Anna zou toch nog even naar de dokter gaan voor nog wat extra onderzoek, dus kan ze direct met Remi meerijden Maiya mee naar school brengen. Elke slik doet mij nog steeds erg pijn, dus op verzoek van Remi rijdt ook ik toch nog maar even mee langs de dokter. We zetten eerst Maiya af bij school en rijden daarna door langs de kliniek. Anna nogmaals wat afgevend bij de dokter en ook kijkt de dokter nog even bij mij in mijn keel.  Tong uit de mond, AAAHH. Ja, toch weer wat en ook weer aan de medicijnen: Angina, keelontsteking. Tong mag weer terug in de mond en mond mag weer dicht. Ik krijg antibiotica en pijnstillers voorgeschreven voor de komende vijf dagen. Remi heeft een goede intuïtie blijkt wel weer. We passeren nogmaals de apotheek, stoppen nog even bij de bakker voor vers brood, halen wat extra’s in de supermarkt en gaan langs het ziekenhuis de werkster en haar man ophalen die weer van de afdeling af mogen. Ze is nog erg moe en herstel kan een week tot twee week duren. Het is hier veel vaker dat vooral vrouwen in een shocktoestand raken. De precieze oorzaak is niet echt bekend, maar de toch veelal slechte gestellen van de mens door gebrek aan voeding en eigenlijk aan alles, maakt dat zij sneller bij heftige emoties vast geraken. Ook zij schijnt altijd slecht doorvoed te zijn geweest en heeft wat zware dingen te verduren gehad. Dat ze dan af en toe in schok raakt is ook niet verwonderlijk.  We rijden terug naar huis. Als Maiya ’s middags terugkomt van school lunchen we gezamenlijk, gaat Remi ’s middags sporten, boodschappen doen en testresultaten van Anna ophalen en bakken Maiya, Anna en ik, om in de Sinterklaassfeer te komen, pepernoten en speculaas. Voor het eten schijnt Pluto, één van de honden te ver van het terrein te zijn gelopen. Als rescue-team met de grote pick-up de weg af gesjeesd en gelukkig hebben we hem snel weer gevonden. ;) ’s Avonds voor het eten gezellig met Remi wat geklets buiten en daarna wederom lekker gegeten. Morgen een spannende dag: we gaan naar Sinterklaas.

Zaterdag 8 december

Om een uur of tien zijn we hier weggereden. Met wat bagage op weg naar Tana voor het grote Sinterklaasfeest. Gereden met een auto van Marc en met chauffeur. Onderweg alle CD’s van Dirk beluisterd en alle Sinterklaasliedjes tot in den treuren geoefend. Onderweg snel een sandwich gegeten bij een Spaans restaurant en snel door naar de woning van Coen en Sammie, wonend aan de rand van de hoofdstad. In hun gastenverblijf zullen wij die avond overnachten. Vandaaruit zijn wij dwars door de stad naar de wijken buiten de stad gereden waar bij één van de Nederlanders daar wonend Sinterklaas zal worden onthaald. Het is echter een crime om door die stad te rijden. Ben al lang blij dat ik zelf niet rijden moet! Vooral op zaterdag ziet het centrum er zwart van de mensen en het verkeer rijdt er maar niet door. Wat aan de late kant, maar toch, komen we aan in de wijk waar we zijn moeten. Zulke wijken ken ik enkel van tv. Grote huizen, echte villa’s, ommuurd en wel. We moeten bij ‘Villa Beatrix’ zijn, ook wel zo toepasselijk :) Sinterklaas is daar inmiddels al aangekomen en we sluipen met z’n allen snel naar binnen. Drie pieten heeft de Sint mee genomen. De cadeaus worden al aan kinderen uitgedeeld. Niet veel later is Sammie aan de beurt en daarna Maiya. Sam krijgt een puzzel met afbeelding van een elf en Maiya een poppetje met doosje en een zilveren armbandje. Als alle kinderen zijn langs geweest bij Sinterklaas en de pieten alle pepernoten hebben rondgestrooid vertrekken ze weer. Toch een groep van zo’n dertig of veertig mensen bij elkaar. Allemaal Nederlanders met hun gezin. Ik raak met wat mensen aan de praat, er staat lekkers op tafel en die middag komen we gezellig door. Net als een feestje in Nederland, maar wat een verschil met het zijn in Ambositra de afgelopen maanden. Tana alleen al is een mega stad en niet te vergelijken met Ansirabe, laat staan met Ambositra. Misschien ook maar goed dat we tussen Ambositra en vertrek naar Tana een paar daagjes in Ansirabe hebben doorgebracht, anders was de cultuurschok nog groter geweest. En alles wat we hier gezien en meegemaakt hebben lijkt zo ver weg nu we hier binnen de dikke muren, achter de door een veiligheidsagent bewaakte ijzeren hekwerk, in de ruime tuin voor een witte villa met zwembad, zitten. Heel dubbel en bizar! Aan het einde van de middag rijden Coen, Sammie, Remi, Maiya, Anna en ik mee naar het huis van Susan, iets verderop wonend. Ook zij woont in een groot en ommuurd huis. De ommuring is echter ook echt wel nodig in zo’n stad als Tana. De stad is toch ook best gevaarlijk. Er gebeurd ook veel narigheid. En vooral in zo’n land als Madagaskar, waar zoveel armoede heerst, is het voor rijkere gewoon nodig op een veiligere afgescheiden plek te wonen. We borrelen met nog wat mensen na. Het is een uur of negen als we vandaaruit weer vertrekken naar de woning van Coen. Voor de gene die nog wat eten willen wordt er nog wat te eten gemaakt en rond een uur of half elf liggen we wel in bed. Voor ons is dit inmiddels al laat genoeg. Je leeft hier zo anders, vroeg op, vroeg naar bed, half elf is een laat voor ons hier ;)

Zondag 9 december

Om zeven uur zijn we allen toch eigenlijk al wel weer wakker. Op de bovenverdieping waar we met z’n vieren hebben geslapen dringt het licht echter ook snel door de golfplaten heen. Zodra de zon begint te schijnen ben je gewoon weer wakker. Het gehele huisje is van hout en beneden is het een stenenvloer. Gelukkig schijnt de zon en hebben we het allen warm genoeg gehad. We beginnen rustig aan het ontbijtje bestaande uit gekookte eieren, donker bruin brood (!) en verschillende soorten brood beleg. We kunnen alle tijd nemen, Marc zal ons pas in de middag komen ophalen en de schoonmaakster voor het huisje zal pas tegen elven komen. We zitten wat in de tuin onder het afdakje van het terras terwijl de zon steeds feller begint te schijnen. Om elf uur trekken we met de spullen uit het huisje en lopen we richting de woning van Coen. We wachten er op de taxi en rijden niet veel later, na afscheid te hebben genomen, met taxi door de stad naar het station. We bewonderen het station en gaan wat eten bij het ‘Café de la Gare’. Na een luxe lunch schuift Marc aan en rijden we nog eenmaal door de stad nu weer op weg naar het verblijf van Remi in Ansirabe. Maiya inmiddels in de auto in slaap gevallen, moe van alle indrukken het leuke weekend. Wat oase van rust als we na ruim drie uur rijden aankomen in Ansirabe. We kopen nog snel wat groenten op de markt voor het avondeten. Terug gekomen hebben we nog wat getekend met Maiya, heb ik met thuis even kunnen skypen en wordt er niet veel later het eten opgediend.